پیوند بافت لثه: درمانی برای تحلیل لثه

فهرست مطالب

اگر اخیرا دندانپزشک یا پریودنتیست به شما گفته است که به پیوند لثه نیاز دارید، نگران نباشید. نام جراحی لثه بدتر از خودش است. ممکن است برای محافظت از دندان در برابر اثرات مضر تحلیل لثه یا بهبود ظاهر لبخند خود به پیوند بافت لثه نیاز داشته باشید.

تحلیل لثه:

تحلیل لثه فرایندی است که در آن بافت احاطه کننده دندان از اطراف جدا شده و بخش زیادی از دندان و حتی ریشه در معرض محیط دهان قرار می گیرد. این امر می تواند به استخوان حامی دندان آسیب وارد کند. تحلیل لثه مشکلی رایج در دندانپزشکی است؛ این بیماری 4 تا 12 درصد از بزرگسالان را درگیر می کند و اغلب تا قبل از پیشرفت بیماری فرد متوجه ابتلا به آن نمی شود.

روندی تدریجی:

بسیاری از مردم حتی متوجه تحلیل لثه های خود نمی شوند، زیرا این بیماری روندی تدریجی است. با این حال، با گذشت زمان، قرارگیری ریشه دندان در معرض محیط دندان نه تنها برای ظاهر فرد ناخوشایند است که حساسیت دندان را نیز در هنگام مصرف مواد سرد و گرم افزایش می دهد. در نهایت، در صورت عدم درمان تحلیل لثه، ممکن است فرد دندان های خود را از دست بدهد. برای ترمیم آسیب و پیشگیری از مشکلات جدی پیش آمده در پی آن بهتر است هرچه سریع تر به دندانپزشک مراجعه کنید.

فرآیند پیوند بافت لثه:

به طور معمول پیوند بافت لثه سه نوع دارد. انتخاب روش خاص به نیازهای شما بستگی دارند. روش های پیوند عبارتند از:

پیوند بافت همبندی:

این روش رایج ترین شیوه برای درمان تحلیل لثه است. در طول این عمل، یک فلپ پوست در سقف دهان (کام) بریده می شود و بافتی از زیر فلپ به نام بافت همبند زیر اپیتلیال، برداشته می شود و سپس به بافت لثه اطراف ریشه دندان پیوند داده می شود. پس از پیوند بافت همبند، فلپ به محل خود برگدانده شده و بخیه زده می شود.

پیوند آزاد بافت لثه:

مانند پیوند بافت همبند، پیوند آزاد شامل استفاده از بافت سقف دهان است. اما به جای ایجاد فلپ و برداشتن بافت زیر لایه، مقدار کمی از بافت مستقیما از سقف دهان خارج می شود و سپس به ناحیه ای از لثه که تحت درمان قرار دارد پیوند می شود. این روش اغلب برای افرادی استفاده می شود که بافت لثه آنها نازک است و برای بزرگ شدن لثه به بافت اضافی نیاز دارند.

پیوند پایه دار:

در این روش، به جای گرفتن بافت از کام، بافت مستقیما از لثه در اطراف یا نزدیک دندان معیوب گرفته می شود. فلپ تنها تا حدی بریده می شود، به طوری که لبه ای از آن به بافت لثه متصل می ماند. سپس بافت به محل مورد نظر کشیده شده تا ریشه های در معرض محیط دهان را پوشش دهد. این روش در افرادی قابل استفاده است که دارای بافت کافی در اطراف محل مورد نظر هستند.

گاهی به جای پیوند بافت از دهان بیمار، از پروتئین های تحریک کننده بافت برای تحریک توانایی طبیعی بدن برای رشد استخوان و بافت استفاده می شود. دندانپزشک می تواند به شما بگوید که کدام روش برای شما بهتر است.

منبع

webmd

مطالب مشابه

یک پاسخ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *